تاثير خستگي عملكردي بر شروع فعاليت الكترومايوگرافي عضلات كمري-لگني و پرونئال در تكواندوكاران زن نخبه

خستگي يك نارسايي در سيستم عصبي- عضلاني در توانايي توليد نيروي مورد انتظار از عضله است، كه باعث اختلال در بازخورد آوران‌ها در عضلات و بروز آسيب در اندامها مي‌شود.در تحقيق حاضر اثر يك دوره پروتكل خستگي عملكردي را بر شروع فعاليت الكترومايوگرافي عضلات كمري- لگني و پرونئال بررسي كرديم. 13 ورزشكار سالم با ميانگين سني 1.25±20.92 سال، وزن4.17 ±53.69 كيلوگرم ، قد5.00 ±166.92 متر و سابقه‌ي فعاليت 1.75±7.92 سال بصورت داوطلبانه انتخاب شدند. حين اجراي پرش– فرود تك پا از عضلات اركتور اسپاين، كوادراتوس لومباروم، گلوتوس مديوس و پرونئوس لانگوس فعاليت الكتريكي گرفته شد. سپس افراد در پروتكل خستگي شركت كرده و مجددا فعاليت الكتريكي از عضلات فوق الذكر ثبت شد.آزمون تي زوجي با سطح معناداري 95% براي تحليل آماري استفاده شد. نتايج نشان داد زمان فعال شدن هر چهار عضله پس از خستگي كاهش يافته است؛ كه در سه عضله كوادراتوس لومباروم، گلوتوس مديوس و پرونئوس النگوس معنادار بود؛ ولي براي عضله اركتوراسپاين معنادار نبود. در نتيجه سيستم عصبي مركزي در زمان خستگي كه ريسك آسيب بيشتر است حساستر مي شود تا از اندامها در شرايطي پرخطر محافظت نمايد. پيشنهاد ميشود ورزشكاران عضالت خود را براي تطبيق با اين شرايط بيشتر تقويت نمايند.