اثربخشي يك دوره تمرينات منتخب مقاومتي و سرعتي بر توان بي هوازي و فاكتورهاي منتخب آمادگي جسماني دانشجويان ورزشكار مبتدي

هدف از مطالعه حاضر بررسي اثربخشي يك دوره تمرينات منتخب مقاومتي و سرعتي بر توان بيهوازي و فاكتورهاي منتخب آمادگي جسماني دانشجويان ورزشكار مبتدي مي باشد. آزمودنيها شامل 30 دانشجوي مرد ورزشكار )مبتدي(بودند كه در سه گروه 10 نفره مقاومتي، سرعتي و كنترل تقسيم شدند. پيش آزمون و پس آزمون شامل اندازهگيري انعطافپذيري، قدرت عضله همسترينگ و توان بيهوازي بود. سپس گروههاي تجربي تحقيق به طور مساوي به مدت شش هفته، هر هفته سه جلسه و به مدت 40 دقيقه برنامه تمريني اجرا كردند. برنامه تمرين مقاومتي شامل گرم كردن، انجام تمرينات قدرتي و حركات كششي به منظور سردكردن انجام گرديد. برنامه سرعتي شامل گرم كردن همراه با حركات كششي و سپس شش نوبت دوي سرعت با حداكثر تالش بود. نتايج تحقيق نشان داد كه انعطافپذيري و قدرت عضله همسترينگ و توان بي هوازي در گروه مقاومتي و سرعتي نسبت به گروه كنترل تغيير معنيداري يافت. بين دو گروه تجربي فقط در قدرت عضله همسترينگ تفاوت معنيدار بود، به طوريكه در گروه تمرين مقاومتي، قدرت عضله افزايش بيشتري يافته بود. افزايش قدرت پس از تمرينات ورزشي ممكن است به دليل تغييرات سلولي-مولكولي در سيستم اعصاب مركزي واحدهاي حركتي، سيستم هاي درگير در شبكه ساركوپالسميك و يا در خود پروتئين هاي انقباضي اتفاق بيافتد. مكانيسمهايي كه ممكن است مسئول افزايش توان بيهوازي شوند شامل افزايش استفاده از مسيرهاي گليكوليتيك است كه موجب افزايش نسبي در توليد نيرو و سازگاري عصبي ميشوند.