بررسي ارتباط بين حجم وشدت تمرين در پروتكل هاي فزاينده ي نوارگردان

حجم و شدت تمرين، يكي از متغير هاي مهم تمرين هستند كه مورد توجه محققان علوم ورزشي و همچنان مربيان رشته هاي مختلف ورزشي قرارگرفته است.حجم تمرين را كميت تمرين وشدت به صورت كيفيت تلاش ورزشكاردر نظر گرفته مي‌شود. استيولانو و همكارانش در تحقيقات خود مشاهده كردند كه با افزايش مسافت تمرين ورزشكاران با درصد كمتري ازضربان قلب بيشينه فعاليت مي كنندتا بتواند مسافت نهايي تمرين را به انتها برسانند.در پژوهشي ديگر لويدو همكاران مشاهده كردند كه با افزايش بار تمرين تعداد تكرار هاي كه فرد مي تواند به طوركامل انجام دهد، كاهش مي يابد.با آنكه تحقيقات گوناگوني درباره حجم و شدت تمرين برساير متغير ها انجام شده ولي تحقيقات اندكي وجود دارد كه به رابطه اين دو بپردازد. از اين روهدف از پژوهش حاضر ،پاسخ به اين سوال بود كه بين حجم وشدت تمرين درپروتكل هاي فزاينده نوارگردان،چه ارتباطي وجود دارد؟ دراين تحقيق از روش كتابخانه اي وپيمايشي استفاده شد.يافته ها حاكي از اين بود كه درصد بالايي از همبستگي بين حجم وشدت تمرين وجود دارد و اين همبستگي منفي است.اين مشخص مي كند كه با افزايش شدت تمرين از حجم تمرين كاسته مي شود.يعني يك رابطه معكوس غيرخطي بين آنها وجود دارد،در حالي كه ما شدت تمرين را به صورت خطي افزايش مي دهيم، حجم تمرين به صورت غيرخطي كاهش پيدا مي كند.كاهش حجم تمرين،مي تواند دراثر موارد مختلفي باشد؛ مثلآ دستگاه هاي انرژي درگير در شدت هاي مختلف تمرين, هرچقدر سهم دستگاه هوازي در تامين انرژي بدن بيشتر باشد،فرد مي تواند براي مدت طولاني تري به فعاليت بپردازد.وقتي شدت فعاليت افزايش پيدا مي كند،از سهم دستگاه هوازي كاسته مي شود و سايردستگاه ها وظيفه تامين انرژي مورد نيازرا به عهده مي گيرند.توليد انرژي به صورت بي هوازي از گليكوژن موجب توليد موادي در بدن مي شود كه ايجاد خستگي در بدن مي كندو فرد را ازفعاليت بازمي دارد.