بررسي تاثير مداخلات تمريني و ارگونوميكي بر ناهنجاري هاي وضعيتي خياطان

هدف ازاين مطالعه تاثير مداخلات تمريني و ارگونوميكي بر ناهنجاري هاي وضعيتي خياطان بود. 60 خياط بين 20 تا 42 سال همراه با بيش از چهار سال سابقه كاري استان تهران و البرز مرد به صورت هدفمند(سن 6.2±35.08،وزن 12.8±69.7،قد9.7±167.4،سابقه كاري6.9±13.3)،دراين مطالعه شركت كردندوبه صورت تصادفي دردوگروه 40 نفري كنترل و20 نفري تجربي در نظر گرفته شدند. قبل از آغاز برنامه تمرين، ناهنجاري هاي كوتاهي عضلات هسمترينگ راست و چپ و زانوي خميده راست و چپ به ترتيب با استفاده از آزمون كوتاهي همسترينگ و گونيامترمشخص شد. گروه تجربي، به مدت هشت هفته، و با تواتر سه جلسه در هفته برنامه تمريني و ارگونومي را اجرا نمودند. در پروتكل تمريني از تمرينات ثبات مركزي بدن استفاده شد. مداخلات ارگونوميك نيز براساس ارگونومي كار طراحي گرديد. از گروه كنترل خواسته شد تا فعاليت معمول خود را سپري كنند. پس از اتمام برنامه تمريني و مداخلات ارگونومي ميزان ناهنجاري­هاي مذكور مجددا اندازه گيري شد. تحليل اطلاعات با استفاده از آزمون يومن ويتني و ويلكاكسون براي اختلافات درون گروهي و بين گروهي اجرا گرديد. مشاهده گرديد كه در گروه تجربي كه به اجراي پروتكل تمرين و مداخلات ارگونومي پرداخته ­اند، منجر به معني داري در ناهنجاري­هاي گرديده است. در گروه كنترل هيچگونه تغيير معني ­داري در ناهنجاري­هاي فوق الذكر مشاهده نگرديد. در مقايسه بين دو گروه كنترل و تجربي مشاهده گرديد كه گروه تجربي در ميزان ناهنجاري­هاي كوتاهي عضلات همسترينگ، زانوي خميده بهبودي معني داري نسبت به گروه كنترل دارا مي­باشند.