ضرورت حمايت از قرارداد ليسانس در راستاي حفظ حقوق شهروندي در قانون مدني ايران و فقه اماميه

حقوق مالكيت فكري (معنوي) شاخه اي از علم حقوق است كه مجموع قوانين و مقرراتي را براي حمايت از اموال غير مادي كه ساخته ي ذهن بشر است تعيين مي كند و از مهمترين حقوق اقتصادي شهروندان محسوب مي شود كه تضمين، احترام و حمايت از آن مي تواند براي ارتقاء مالكيت فكري در سطح جامعه مؤثر واقع گردد. ارزش و ماهيت دانش فني در سري بودن آن نهفته است . به گونه اي كه اگر در شمار دانش عمومي در آيد به اعتبار آن خدشه وارد مي شود. حمايت از پديد آورندگان و شيوه هاي انتقال اين حقوق اهميت ويژه اي دارد. بهترين و معمول ترين راه هاي خريد تكنولوژي و دانش، انعقاد قرارداد ليسانس است كه به آن مجوزهاي بهره برداري هم گفته مي شود. ليسانس قراردادي است كه در آن امتياز استفاده از مالكيت هاي فكري به ديگري واگذار مي شود بدون اينكه انتقال مالكيتي صورت گيرد. قرارداد ليسانس در حوزه ي حقوق مالكيت فكري و بويژه حق اختراع و علامت هاي تجاري مطرح مي شود. انعقاد قرارداد ليسانس مهمترين روش انتقال دانش مي باشد كه موجبات حفظ حق مالكيت ، ثبت و اختراع را براي يك شهروند محفوظ مي دارد. در اين مقاله كه با روش تحليلي توصيفي و با استفاده از منابع كتابخانه اي انجام شده ، سعي شده است به بررسي ضرورت حمايت از قرارداد ليسانس در راستاي حفظ حقوق شهروندي، و با ارائه مستنداتي از قرآن، روايات و قواعد فقهي پرداخته شود.