مقايسه كفايت اجتماعي دانشجويان تربيت­ بدني و غيرتربيت­ بدني دانشگاه الزهرا (س)

به اعتقاد تروور و همكاران (۸۷۹۱)(به نقل از كاول،1990 )اگر شخصي بتواند بر رفتار ديگران به طريقي كه قصد دارد و از نظر اجتماعي مقبول است تأثير بگذارد، داراي كفايت اجتماعي است. نتايج تحقيقات قبلي انجام شده در اين حوزه نشان ميدهد ورزش اثرات اجتماعي بسياري بر افراد از قبيل افزايش اعتماد به نفس افراد، تقليل جرم و خرابكاري و انحراف اجتماعي، افزايش وحدت اجتماعي و همكاري و گسترش هويت جمعي و افزايش همبستگي، تشويق بهتر بودندر جامعه و ايجاد اشتغال و درآمدهاي جديد، بهبود و افزايش سالمت عمومي در جامعه دارد. يكي از كاركردهاي پنهان مشاركت ورزشي، ايجاد شبكه هاي دوستان و ايجاد پيوند و همبستگي بين افراد است كه يكي از ابعاد كفايت اجتماعي ميباشد. اين در حالي است كه تاكنون تحقيقات اندكي پيرامون سطح كفايت اجتماعي گردهمايي مختلف جامعه بويژه دانشجويان انجام شده است. از سوي ديگر از آنجا كه به نظر ميرسد داشتن مهارتهاي ويژه شخصي و اجتماعي و حضور در گردهمايي مختلف از جمله گردهمايي ورزشي منجر به افزايش كفايت اجتماعي افراد ميگردد، اما در تحقيقات انجام شده در حوزه كفايت اجتماعي ارتباط بين رشته تحصيلي با سطح كفايت اجتماعي دانشجويان مورد بررسي قرار نگرفته است. بنابراين، هدف تحقيق حاضر، مقايسه كفايت اجتماعي دانشجويان تربيت بدني و غيرتربيتبدني دانشگاه الزهرا (س) شدند. جهت سنجش سطح كفايت اجتماعي دانشجويان از پرسشنامه استاندارد شده 47 سوالي كفايت اجتماعي استفاده شد. جهت تحليل دادههاي تحقيق نيز از شيوههاي آمار توصيفي و آمار استنباطي كلوموگروف اسميرنف و آزمون T دو گروه مستقل استفاده شد. نتايج آزمون T دو گروه مستقل با رعايت شدن پيشفرض برابري واريانسها )072/ 0=P )نشان داد كه بين ميانگين نمرات كفايت اجتماعي دانشجويان تربيتبدني و غيرتربيتبدني تفاوت معناداري وجود ندارد )264/ 0=T=0/446 P)؛ اما در تحقيقات مشابه كه در دانشگاههاي ديگر انجام شده است، تفاوت معناداري در ميزان كفايت اجتماعي دانشجويان تربيتبدني و غيرتربيتبدني وجود داشت. در توجيه نتايج حاصله در تحقيق حاضر ميتوان گفت با توجه به يافتههاي تحقيق بريدولد (2003 )و سيپل( 2006 ،)مشاركت ورزشي و عضويت در انجمنهاي ورزشي را ميتوان جزء عوامل تاثيرگذار بر كفايت اجتماعي لحاظ كرد. از سوي ديگر، خانواده مسئوليت تامين نيازهاي عاطفي اعضايش را برعهده دارد و اگر خانواده اين وظيفه را به درستي انجام دهد، افراد زماني كه وارد محيط دانشگاه مي شوند، از ميزان كفايت اجتماعي بالايي برخوردارند. اگر نيازهاي عاطفي به گونهاي درست برآورده شود، فرد در اين زمينه خلاء احساس نكرده و با آرامش خاطر و بدون استرس و نگراني به فعاليت هاي ديگر از قبيل فعاليت هاي درسي مي-پردازد، در غير اين صورت كفايت اجتماعي افراد دستخوش تغيير ميشود