مفهوم و مباني حق بر اداره شايسته در نظام حقوقي ايران

حق بر اداره شايسته ناظر به حق شهروندان بر دسترسي و بهره مندي از مديريت شايسته امور عمومي است. هرچند قانون اساسي جمهوري اسلامي ايران متضمن تكليف دولت نسبت به ايجاد نظام اداري صحيح است. با اين وجود، قوانين و مقررات مصوب پس از آن، يا نسبت به مفهوم، ماهيت و استلزامات آن سكوت اختيار نموده و يا صرفاً متضمن اشارات كلي نسبت به چگونگي تحقق آن در قالب اصول كلي حقوقي مرتبط بوده اند. نقطه عطف عزيمت در راستاي شناسايي صريح و تبيين روشن حق مزبور را مي توان تصويب منشور حقوق شهروندي تلقي نمود كه حاوي مقررات و دلالت هاي قابل توجهي در ارتباط با مباني، گستره و ماهيت حق مزبور است. بر اين اساس، اين مقاله تلاشي است در جهت تبيين مفهوم و مباني حق مزبور در بستر ادبيات توسعه يافته مربوط به انديشه حكمراني خوب، اداره خوب و به ويژه حق بنيادين متناظر آن، تحت عنوان حق بر اداره خوب. در اين راستا تلاش مي گردد تا حق بر اداره شايسته، به مثابه يك حق رويه اي معطوف به تضمين عملكرد صحيح اداره توجيه گردد كه در زمينه هاي مربوط به تطور حقوق اداري نوين و تحول نقش اداره قابل فهم است. از اين رو، حق بر اداره شايسته، به مفهوم حق بر دسترسي و بهره مندي از انواع خاصي از خدمات اداري نيست و همچنين ناظر به حق دسترسي به ساختار مشخصي از مديريت امور عمومي نيست، بلكه متضمن حق بر دسترسي و بهره مندي از شيوه خاصي از تأمين و ارائه خدمات اداري است.