اثر نوع كانون توجه به صورت خودگفتاري بر تعادل ايستا و پوياي زنان سالمند

هدف از اجراي اين پژوهش، بررسي اثر نوع كانون توجه با استفاده از راهبرد خودگفتاري آموزشي بر تعادل ايستا و پوياي زنان سالمند بود. به همين منظور، از ميان زنان سالمند 60 تا 80 سال ساكن در سراي سالمندان شهرستان قزوين، 45 نفر كه معيارهاي ورود به مطالغه را داشتند انتخاب شدند و بعد از پيش‌آزمون، به صورت تصادفي به سه گروه خودگفتاري آموزشي با توجه دروني، خودگفتاري آموزشي با توجه بيروني و گروه كنترل تقسيم شدند. گروه خودگفتاري با كانون توجه دروني واژه‌هاي « زانو، پا» را قبل از هر اجرا با صداي بلند تكرار مي‌كردند كه به معني «زانوها كمي خم و حفظ تعادل روي پا» بود و گروه توجه بيروني واژۀ «هدف و ديوار» را عنوان مي‌كردند كه به معناي «نگاه به هدف نصب شده بر روي ديوار» بود. هر سه گروه طي پنج جلسه به تمرين مهارت‌هاي تعادلي پرداختند و در پايان جلسۀ پنجم از هر سه گروه، با استفاده از آزمون‌هاي تعادل ايستا (لك لك) و تعادل پويا (زمان برخاستن و رفتن)، پس آزمون بعمل آمد. نتايج حاصل از تحليل واريانس مختلط نشان داد كه هر دو گروه خودگفتاري نسبت به گروه كنترل در تعادل ايستا بطور معناداري عملكرد بهتري نشان دادند اين در حاليست كه مداخلات خودگفتاري با هر دو نوع كانون توجه، تفاوت معناداري را در تعادل پوياي سالمندان موجب نگرديد(0.05≥p). بطور كلي مي‌توان گفت، خودگفتاري با دستورالعمل كانون توجه بيروني و دروني مي‌تواند به عنوان يك راهكار شناختي براي بهبود تعادل ايستاي سالمندان در نظر گرفته شود.