حقوق شهروند در قوانين ايران و قوانين بين الملل

واژه ي شهروند معمولاً همراه با واژه ي دولت مطرح گرديد و ظهور آن را مي توان مصادف با پيدايش نخستين دولت هاي ملي دانست . در هرجامعه اي به ضرورت حكومتي وجود دارد . در هر حكومت دو گروه عمده را مي توان تشخيص داد .گروه حاكم، كه در حكم فرماندهان جامعه هستند .و در مقابل ساير افراد جامعه كه محكوم به تبعيت از گروه نخست هستند (فرمانبران). كه البته هر كدام از دو گروه فوق در جوامع ودوره هاي مختلف عناوين مختلفي به خود مي گيرند. هر كدام از اين عناوين حقوق و وظايف خاصي را ايجاب مي كند. در صورتي كه حاكم عناويني چون سلطان ،ارباب ، خاقان و امپراطور داشته باشد،فرمانبران خود را رعيّت مي دانند كه بايد بي چون و چرا از دستورات حاكم تبعيت كنند . در اين حالت معمولاً حاكمان خود را ازگوهر و نژاد برتر دانسته خود را ملزم به پاسخگويي به رعيت نمي دانند. در حاليكه دولت قدرت خود را ناشي از ملت دانسته و در مقابل ملت مسئوليت دارد. شهروند نيز برخلاف رعيت از حقوق و تكاليف متقابل در ارتباط با دولت برخوردار است .ازجمله حقوق او مي توان: آزادي عقيده ، آزادي بيان ، تساوي در مقابل قانون ، مصون بودن جان ، مال ، مسكن و شغل از تعرض ، تشكيل اجتماعات ، انتخاب شغل دلخواه ،تأمين اجتماعي ، آموزش و پرورش رايگان، حق دادخواهي ، حق تابعيت،حق اقامت را نام برد.دراين مقاله برآنيم به حقوق شهروندي در قوانين ايران و قوانين بين المللي بپردازيم و اينكه در هريك از ين قوانين داراي چه قواعد و بايسته هايي است.