حقوق شهروندي و معتادان

افراد مصرف كننده مواد، قبل از اينكه به عنوان يك فرد بيمار يا مجرم شناخته شوند، يك انسان هستند. اين افراد نيز به مانند هر انسان ديگري داراي ارزش، منزلت و كرامت انساني‌اند. همچنانكه در مواد منشور حقوق شهروندي آمده است تمامي شهروندان ﺻﺮف ﻧﻈﺮ از ﺟﻨﺴﯿﺖ، ﻗﻮﻣﯿﺖ، ﺛﺮوت، ﻃﺒﻘﻪاﺟﺘﻤﺎﻋﯽ، ﻧﮋاد ﯾﺎ اﻣﺜﺎل آن از ﺣﻘﻮق ﺷﻬﺮوﻧﺪي و ﺗﻀﻤﯿﻨﺎت ﭘﯿﺶ ﺑﯿﻨﯽ ﺷﺪه در ﻗﻮاﻧﯿﻦ و ﻣﻘﺮرات، ﺑﺮﺧﻮردار هستند.از سوي ديگر اين افراد طبق ماده 91 منشور جز گروه هاي آسيب پذير جامعه تلقي گرديده و به اعمال اقدامات موثر دولت در جهت توانمند سازي شان تصريح شده است،اما تا چه اندازه اين دسته از افراد به عنوان شهروند از حقوق برخوردارند و قوانين مرتبط در اين راستا تا چه حد با منشور هم خواني دارد؟ اين مقاله سعي برآن دارد تا به بررسي اين مسايل بپردازد كه آيا اين قشر از افراد آسيب پذير از حقوقي برخوردارند يا خير؟كه اين مساله با توجه به نوع نگاه به معتادان و بيمار تلقي كردن يا مجرم شناختن آنها متفاوت است.دوم اينكه معتادان در منشور حقوق شهروندي و اسناد حقوق بشري از چه جايگاهي برخوردارند؟و نهايتا بررسي اين موضوع كه با توجه به قسمت دوم ماده 91 منشور ،وعبارت صريح آن مبني بر توانمندسازي ،تا چه ميزان اين امر به لحاظ حقوقي راجع به معتادان قابل تحقق است؟