بررسي فراتحليلي از مهاجرت،به عنوان آسيب اجتماعي نو

گسترش شهرنشيني و رابطه آن با آسيب هاي اجتماعي و اقتصادي از مشخصه هاي اصلي الگوي توسعه شهري كشور در چند دهه اخير است و رشد و توسعه شتابان و توزيع نامتعادل در دوره جديد ، يكي از عوامل اصلي بروز آسيب هاي اجتماعي به شمار مي رود . رشد شتابان شهرنشيني و توسعه كلان شهرها آسيب هاي اجتماعي و كالبدي بسياري را به دنبال داشته است ، بويژه كلان شهرها كه از مهمترين مراكز و كانون هاي بروز ناهنجاري ها و جرا يم مختلف اجتماعي بوده است . جغرافياي شهري معاصر ، روابط ميان محيط جغرافيايي و جرايم شهري را از ديدگاه جغرافياي اجتماعي مورد بررسي قرار مي دهد و در آن نفش مولفه هاي جغرافيايي شهر در بروز آسيب هاي اجتماعي در شهر مورد مطالعه قرار مي گيرد . تمركز 7/41جمعيت شهرنشيني در نه كلان شهر كشور و توزيع نامتوازن جمعيت شهري در پهنه كشور، از ويژگي هاي شهرنشيني ايران است كه ارتباط تنگاتنگي باپديده هاي اجتماعي دارد . تبديل شهرنشيني شتابان به شهرنشيني مشكل زا در واقع حاصل بارگذاري بحراني جمعيت و به تبع آن فعاليت در شهرها و توزيع ناهمگن آن در شبكه شهري است كه خصيصه ها و آسيب هاي اجتماعي زيادي را به بار آورده است. از اينرو ما در پي آنين تا با بررسي فراتحليل نظريه هاي مهاجرت دريچه اي از اين باب براي رفع مشكل آن بگشاييم