اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر انگيزه ترك، تاب آوري و ولع مصرف در زنان سيگاري منطقه يك مشهد

هدف اين مطالعه كاربردي، بررسي اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر انگيزه ترك، تاب آوري و ولع مصرف در زنان سيگاري است. در يك طرح تحقيقي نيمه تجربي (شبه آزمايشي) و با استفاده از نمونه¬گيري در دسترس، از بين زنان سيگاري مراجعه كننده به كلينيك هاي ترك اعتياد منطقه 1 شهرداري مشهد، تعداد 30 نفر كه معيارهاي ورود به پژوهش را داشتند انتخاب شدند. ابتدا در پيش آزمون پرسشنامه وابستگي به نيكوتين شيفمن روي نمونه مورد نظر اجرا و آزمودني¬ها در دو گروه آزمايش و كنترل به صورت تصادفي گمارش شدند. گروه آزمايش با تعداد اعضاي 15 نفر توسط پژوهشگر جهت اجراي مداخله¬ي درماني (8 جلسه هفتگي گروهي- هر جلسه به مدت 90 دقيقه) آغاز به كار كرد و گروه كنترل نيز در ليست انتظار بود. تجزيه و تحليل داده¬هاي پژوهش با استفاده از آزمون تحليل كوواريانس چند متغيره و با بهره¬گيري از نرم افزار spss21 انجام پذيرفت. نتايج به دست آمده از مقايسه پس‌آزمون با كنترل كردن اثر پيش‌آزمون حاكي از آن است كه پس از شركت در جلسات درماني مبتني بر پذيرش و تعهد، انگيزه ترك و ميزان تاب آوري در زنان سيگاري كه در گروه آزمايش شركت داشته¬اند، نسبت به گروه گواه، افزايش معناداري داشته است (0.05 p)؛ علاوه بر اين ميزان ولع مصرف در زنان سيگاري (گروه آزمايش) كاهش چشمگيري داشته است.پژوهشگران بر اين باورند كه به كارگيري روش-هايي مانند درمان پذيرش و تعهد به دليل ساز و كارهاي نهفته در آن مانند پذيرش، افزايش آگاهي، حضور در لحظه، مشاهده¬گري بدون داوري و خودداري از اجتناب تجربي مي¬توانند اثربخشي درمان¬ها را افزايش دهد. بنابراين افزايش انعطاف پذيري روان شناختي در درمان پذيرش و تعهد مي¬تواند توانايي مقابله بيمار در كنار آمدن با وسوسه و نشانه¬هاي ترك به عنوان شاخص اصلي تداوم مصرف در اين بيماران را افزايش دهد.