نقش خودكارآمدي و سلامت عمومي دانشجويان در كاهش آسيب‌هاي اجتماعي

تحقيق حاضر با هدف بررسي نقش خوكارآمدي و سلامت عمومي دانشجويان در كاهش آسيب‌هاي اجتماعي انجام شده است. جامعه آماري شامل دانشجويان دختر و پسر دانشگاه هاي استان البرز بوده كه حجم نمونه به روش تصادفي ساده و بر اساس فرمول كوكران برابر 300 نفر مي‌باشد. ابزار تحقيق شامل دو پرسشنامه GHQ با تعداد 28 سوال براي سنجش و ارزيابي ميزان سلامت عمومي و پرسشنامه استاندارد شرر با تعداد 17 سوال براي سنجش متغير خودكارآمدي مي¬باشد. پايايي پرسشنامه خودكارآمدي با محاسبه ضريب آلفاي كرونباخ برابر 0.893 و پرسشنامه سلامت عمومي 0.841 به¬دست آمده است. براي بررسي نرمال بودن متغيرها با تحليل عاملي بر اساس ماتريس همبستگي با استفاده از آزمون كولموگروف- اسميرنوف استفاده شد. به¬منظور تجزيه و تحليل فرضيه¬ها از آزمون t و روش آماري تحليل واريانس ANOVA و براي سنجش و آزمون معني¬داري رابطه متغيرها و فرضيه¬هاي تحقيق از نرم¬افزارSPSS و آزمون t و آزمون ميانگين رابطه با محاسبه خطاي معيار ميانگين، انحراف معيار و ميانگين استفاده شده است. از تجزيه و تحليل يافته¬ها نتيجه مي¬گيريم بين سلامت عمومي و خودكارآمدي دانشجويان با كاهش آسيب‌هاي اجتماعي رابطه معني¬دار وجود دارد (01/0P ) بنابراين فرضيه تحقيق تاييد مي¬شود. بنابراين پيشنهاد مي‌شود با تقويت و گسترش برنامه¬هاي فرهنگي، اعتقادي، سرگرمي، تفريحي، بهداشتي و آموزش مهارت زندگي تأثير بسزايي در ارتقاي سلامت عمومي و خودكارآمدي دانشجويان در راستاي كاهش آسيب‌هاي اجتماعي با مشاركت دانشگاه‌ها و نيروي انتظامي انجام شود.