راهكارهاي ارزش‌يابي مهارت گفتاري فارسي‌آموزان و بررسي عملكرد آن‌ها در سطح عمومي و تكميلي

هدف آموزش زبان گفتاري، گسترش توانايي برقراري ارتباط و تعامل موفق در زبان مقصد است كه در آن درك زبان و توليد زبان هر دو نقش مهمي را ايفا مي كند. صحبت‌كردن مهارتي بياني است كه به طور مستقيم و به طور عيني قابل مشاهده است؛ اما ارزش‌يابي و سنجش اين مهارت داراي اهميت بسيار است. از اين رو، در اين پژوهش ابتدا با توجه به اصول و مباني تهيۀ آزمون‌هاي زبان، راهكارهايي به منظور ارزيابي مهارت گفتاري غيرفارسي زبانان ارائه شده و در پايان، عملكرد فارسي-آموزان مركز آموزش زبان فارسي دانشگاه بين المللي امام خميني (ره) در آزمون مهارت گفتاري در دو سطح عمومي و تكميلي مورد بررسي قرار گرفته است. شركت كنندگان در اين آزمون 158 فارسي‌آموز سطح عمومي و 144 فارسي آموز سطح تكميلي بوده اند. به منظور تحليل آماري از نرم-افزار spss استفاده شده است. از يافته هاي اين پژوهش مشخص شد كه فارسي آموزان سطح عمومي بهترين عملكرد را در درك شنيداري داشته اند و در ساختار دستوري و دايرۀ واژگاني نسبت به درك، امتياز كمتري گرفته اند. امتياز تلفظ نيز نسبت به رواني بيشتر بوده است. فارسي آموزان سطح تكميلي نيز در درك شنيداري بهترين عملكرد را داشته‌اند كه اين موضوع را از ميانگينِ بالاي نمرات آن‌ها مي‌توان استنباط كرد. پس از ملاك درك، بهترين عملكرد آن‌ها در ملاك رواني بوده است. آن‌ها در ملاك تلفظ در مقايسه با دو ملاك نام‌برده، عملكرد ضعيف‌تري داشته‌اند. از طرف ديگر، آن‌ها در دايرۀ واژگاني و دستور داراي مهارتي يكساني بوده اند.