رابطة بين جهت‌گيري‌هاي انگيزشي و پيشرفت تحصيلي در ميان فارسي‌آموزان چيني

انگيزش به عنوان يك نياز جسماني يا نياز رواني و اجتماعي مطرح است كه شخص را براي نيل به هدف به حركت وامي دارد. آگاهي معلم از انگيزش زبان آموز چهارچوبي را فراهم مي آورد كه توسط آن معلم زبان مي تواند روش هاي تدريس مؤثري را برگزيند. از اين رو، پژوهش حاضر درصدد است به بررسي رابطة انگيزش هاي بيروني، دروني و عامل بي انگيزشي با پيشرفت تحصيلي دانشجويان چيني در يادگيري فارسي به عنوان زبان دوم بپردازد. اين پژوهش به شيوة توصيفي انجام گرفت. نمونة آماري پژوهش 10 فارسي آموز چيني از مركز زبان فارسي دانشگاه فردوسي مشهد بودند. ابزار گردآوري داده ها، پرسش‌نامة مقياس جهت‌گيري هاي انگيزشي زبان نولز بود و از نمرات تحصيلي حاصل از آزمون هاي چهارمهارتي زبان فارسي به عنوان شاخصة پيشرفت تحصيلي استفاده شد. پس از تكميل پرسش‌نامه‌ها توسط فارسي‌آموزان، داده هاي به‌دست‌آمده به وسيلة آزمون هاي آماري هم‌بستگي پيرسون، تحليل رگرسيون چندمتغيره و تحليل واريانس مورد تجزيه‌وتحليل قرار گرفت. نتايج پژوهش نشان مي‌دهد در فارسي آموزان چيني بين انگيزش دروني و مؤلفه هاي آن با پيشرفت تحصيلي در يادگيري فارسي به عنوان زبان دوم، رابطة مثبت و معناداري وجود دارد. بين بي انگيزشي و پيشرفت تحصيلي، رابطة منفي معنادار وجود دارد و بين انگيزش بيروني و پيشرفت تحصيلي رابطة معناداري مشاهده نشده است. همچنين، نتايج تحليل رگرسيون چند متغيره نشان داده است كه عامل انگيزش دروني بيشترين سهم را در پيش بيني پيشرفت تحصيلي فارسي آموزان چيني دارد