اقتضائات آموزش زبان در فضاي مجازي و رابطه هاي معنايي زبان

سخن بيانگر درون افراد و افكار آنهاست و باعث برقراري ارتباط بين انسان ها مي شود. اين ابزار حياتي بيانگر نوعي نظم و قانون است و در نظامي‌هماهنگ طراحي و عرضه مي شود؛ به نحوي كه اگر فاقد اين نظم شود از رسالت خويش باز مي ماند. اين نظام هماهنگ متشكل از رابطه هايي است. رابطه هايي كه زنجيروار زبان را به عناصر ديگري مرتبط مي سازد. معني و دستور همواره از جمله عناصري هستند كه نوع رابطۀ آنها در ميان زبانشناسان محل مناقشه بوده است. از اين گذشته چگونگي ارتباط ميان زبان و افكار نيز گاهي محل بحث قرار گرفته. وازه ها و لغات مي توانند تفكر گوينده را بيان كنند. در اين فرايند گوينده تعبير مورد نظر خود را به زبان آورده و به مخاطب القا مي كند. علاوه بر اين، ميزان اطلاعات فرض شده بين متكلم و مخاطب در تفهيم مطلب تأثير چشمگيري دارد و تنها در اين صورت است كه آن دو حرف يكديگر را مي‌فهمند؛ بدين معني كه استنباط و برداشت مخاطب از سخن متكلم در ميزان درك او تأثير چشمگيري دارد. به همين جهت است كه برخي از جملات كه بين متكلم و مخاطب ردّ و بدل مي‌شود فقط براي خود آن دو معني دار است و اگر شخص ثالثي آن را بشنود سر در گم مي شود. گاهي خلاصه شدن جملات مخصوصاً در مجازها به همين پيشينه ذهني بر مي گردد كه شنونده در دريافت معني و مراد اين مجازها فقط بر لفظ ظاهري آن تكيه نمي كند بلكه از فهم و شعور خود نيز بهره مي گيرد تا رابطه‌هاي اجزاي كلام را بشناسد. دريافت و شناخت اين رابطه ها براي اهل يك زبان ساده و آسان است اما اگر فردي در صدد يادگيري زباني به جز زبان مادري خويش برآيد ممكن است در اين راستا دچار مشكلاتي شود زيرا او از گنجينه غني واژگان آن زبان بي بهره است و نمي تواند به آساني آن رابطه‌ها و سوابق را در يابد مگر آنكه گنجينه لغات خود را به اندازه اهل آن زبان افزايش دهد. در پژوهش حاضر نگارندگان كوشيده اند تا با طرح برخي از اين دست مشكلات در آموزش زبان در فضاي مجازي و ارائۀ پيشنهاداتي در راستاي رفع اين مشكلات تصوير و چهارچوب زنده تري را از مشكلات آموزش زبان در فضاي مجازي ارائه دهند.