مباني نگارش واژه نامۀ فارسي به فارسي آموزشي براي سطح مقدماتي و بررسي موردي فرهنگ زبان آموز فارسي

تاليف واژه نامۀ آموزشي فارسي به فارسي در سطح مقدماتي، به دليل اهميت كاربرد و ميزان تاثير در يادگيري، بايد بر اساس مباني علمي و مستدل و مبتني بر دانش زباني، دانشِ آموزش زبان و تجربۀ عملي باشد. اين مباني را در سه دستۀ كلي مي توان جاي داد: 1) مواردي كه بايد مدخل شوند. 2) مواردي كه نبايد مدخل شوند. 3) ويژگي هاي معناگذاري و توضيحات مدخل ها. مواردي كه بايد مدخل شوند ، واژه هاي پركاربرد و سادۀ زبان فارسي در حوزۀ گونۀ معيار فارسي (زبان معيار فارسي) و حوزۀ سبك رسمي (نوشتاري) هستند. براي انتخاب دسته هايي از مدخل ها بايد تصميم گيري شود؛ مثلا اينكه همه يا بخشي از فعل هاي مركب، فعل هاي گروهي، اصطلاح ها، عبارات شامل باهمايي، و ضرب المثل هاي مهم در واژه نامه بيايد يا خير. از مواردي كه نبايد مدخل شوند مي توان به واژه هاي متعلق به گونه هاي غير از گونۀ معيار فارسي، از جمله گونه هاي جغرافيايي (گويش ها)، گونه هاي تاريخي، گونه هاي اجتماعي (مثل گونه هاي شغلي و جنسيتي) و گونه هاي فردي، و همچنين مدخل هاي مربوط به سبك هاي غير سبك رسمي زبان فارسي(مشتمل بر سبك محترمانه ، سبك نيمه رسمي، سبك محاوره اي و سبك عاميانه)، مدخل هاي كم كاربرد يا دشوار در زبان فارسي، واژه هاي خارجي جانيفتاده در فارسي و اسم هاي خاص اشاره كرد. معناگذاري و توضيحات مدخل ها هم بايد بر اساس مباني معيني باشد كه با سطح مقدماتي زبان آموزان سازگار است. تعدادي از اين مباني عبارتند از: معناگذاري براي معاني رايج، ترتيب معاني براساس جديدتر بودن يا پركاربردتر بودن يا معيار ديگر، شيوۀ معناگذاري يعني مثلا تعريف با جملۀ كامل، تعريف با عبارت، مترادف دهي چندگانه يا آميزه اي از تعريف با عبارت و مترادف دهي چندگانه ، نوع مثال ها و مفيد بودن آنها و همچنين در نظر گرفتن حجم واژه نامۀ سطح مقدماتي. براي روشنتر شدن اين مباني ، فرهنگ زبان آموز فارسي بررسي و نقاط قوت و ضعف آن تحليل شده است.