داستان هاي مثنوي بستري مناسب در آموزش زبان فارسي به غير فارسي زبانان

در زمينه ي آموزش زبان دوم همواره نظريه هاي مختلفي مطرح بوده است. از آغاز شكل گيري جريان علمي آموزش زبان دوم در قرن نوزدهم، نظريه‌هايي همچون روش دستور– ترجمه، روش شنيداري-گفتاري و روش مستقيم به كار گرفته شده و هر يك با توفيقات و شكست‌هايي رو به رو شده‌اند. پس از طرح نظريه ي ارتباطي در آموزش زبان دوم، رويكرد هاي محتوا محور متعدّدي مطرح گرديد كه آموزش مبتني بر داستان يكي از آن ها بود. اين نوشتار به معرفي سودمندي هاي اين رويكرد مي پردازد؛ زيرا درك زبان فارسي و تسلط بر آن بدون آگاهي نسبي از زمينه هاي ادبي آن ناممكن مي نمايد، بنابراين، اين رويكرد مي تواند در آموزش زبان فارسي به غير فارسي زبانان كارايي داشته باشد. در اين مقاله پس از مروري گذرا بر نظريه‌هاي آموزش زبان، به رويكردِ محتوا محور پرداخته مي شود؛ شيوه اي كه در آن آموزش زبان با رويكرد فرهنگي ـ بيان داستان ـ انجام مي شود. اين روش تاكنون كمتر مورد توجه بوده است؛ در حالي كه مزاياي بسياري در آموزش زبان فارسي دارد. در اين پژوهش با تكيه بر داستان‌هاي مثنوي كه بر آموزه‌ها و ارزش‌هاي عام بشري تأكيد و جاذبه لازم را دارند، به عنوان منبعي براي توليد محتواي آموزشي انتخاب شده است. با اين انتخاب علاوه بر معرّفي جنبه هاي مختلف فرهنگ ايراني-اسلامي به مخاطبان آموزش زبان فارسي، با توجه به نظريه‌هاي