تحليلي كاربردي بر مجموعة آموزشي زبان فارسي صفارمقدم

عصر حاضر، عصر ارتباطات است. يادگيري يك يا چند زبان دوم/خارجي يكي از ضررورت هاي غير قابل اجتناب اين عصر به شمار مي رود. زبان فارسي به پشتوانة پيشينة فرهنگي، ادبي، تاريخي و سياسي يكي از زبان هاي مورد توجه دنياست. در عصر كنوني فراگيري زبان فارسي جز با بهره گيري از فناوري هاي نوين و مبتني بر يافته هاي علمي ممكن نيست. در يادگيري زبان سه جزء متون آموزشي، معلّم و زبان آموز داراي نقشي حياتي و تشكيل دهندة مثلث يادگيري زبان است. يكي از منابع موجود در آموزش زبان فارسي مجموعة آموزشي زبان فارسي، تأليف احمد صفارمقدم، در چهار جلد كتاب درسي، چهار جلد كتاب كار و يك جلد كتاب راهنما است كه در بسياري از مراكز آموزش زبان فارسي مورد استفاده قرار مي گيرد. پژوهش حاضر با هدف ارزيابي اين مجموعة چهار جلدي براساس شاخص هاي ارزيابي كتاب هاي درسي مناسب صورت گرفته است. از جمله شاخص هاي مورد بررسي در اين مجموعه ميتوان به شاخص هاي گزينش و چينش محتوا، ميزان توجه به چهار مهارت (خواندن، نوشتن، شنيدن و صحبت كردن) و تلفيق آنها و بررسي رويكرد مجموعه به مسئلة كاركرد ارتباطي زبان اشاره كرد. بررسي اين مجموعه براساس شاخص هاي ذكر شده نشان مي دهد كه مجموعة آموزشي زبان فارسي، از لحاظ انتخاب محتوا در پيوستاري از تمركز بر ساختار تا تمركز بر موقعيت قرار گرفته است. براساس معيار نياز زبان آموزان از ساده به دشوار و داراي سرعت متعادل و به صورت چرخه اي تدوين گرديده است. اين مجموعة آموزشي در بردارندة هر چهار مهارت در پيوستاري از توجه بر مهارت خوانداري، شنيداري، نوشتاري و كمترين تمركز بر مهارت گفتاري است. اما، اين مجموعه داراي رويكرد ارتباطي نيست و گفت وگو هاي به كار رفته در آن نيز از ويژگي هاي يك متن ارتباطي پيروي نمي كند.