نام‌گذاري؛ از اشارت تا اسارت

انسان هم به‌دليل لزوم انديشه دروني و هم به‌دليل ضرورت ارتباط بيروني، ناگزير است از ظرفيت نام‌گذاري اشياء و امور استفاده كند. ظرفيت نام‌گذاري بي‌بديل است؛ يعني هيچ جايگزيني ندارد و انسان مجبور است كه از اين ظرفيت بهره ببرد. بالاتر اينكه انسانيت انسان و حتي تعالي انسان در مسير انسانيت و شكوفايي ساير استعدادهاي وي، در گرو همين نام‌گذاري (زبان) است؛ زيرا بدون زبان نمي‌تواند از قدرت نطق و عقل خود استفاده كند و در اين صورت نمي‌تواند به برتري خاص خود نسبت به ساير حيوانات دست پيدا كند. تا اينجا به مرحله‌ اشارت نام‌گذاري مربوط مي‌شود؛ ولي از زماني كه نام‌ها جايگزين انديشه‌ها مي‌گردد، مرحله‌ اسارت شروع مي‌شود؛ زيرا انديشه، سيال، نقدپذير، متحول، اهل گفت‌و‌گو و تعامل و لذا آزاد است؛ ولي اسامي صلب، نقدناپذير، ثابت، اهل جدل و مطلق‌اند و لذا انديشه را به اسارت مي‌گيرند.