كثرت گرايي در انديشه هاي ديني مولانا

كثرت گرايي تنها يك مفهوم نيست؛ يك ارزش است، يك دستور و سفارش اخلاقي است و كثرت گرا بودن يعني خود را به هيچ نحوي برتري نبايد داد. به طور بسيار خاص تر، آدمي به صِرف داشتن يك عقيده يا تعلق به يك جامعه يا فرهنگ خاص، از آدمي متفاوت با او ممتاز نمي شود. كثرت گرايي يعني دست كشيدن از داوري در باره ي سعادت و شقاوت آدميان. يعني هر انساني را هم تراز همه ي هم نوعانش دانستن. از ديدگاه كثرت گرايانه، همه ي اديان، دين اسلام خواهند بود و پيروان شان را مي توان مسلمان خواند؛ مسيحيِ مسلمان كسي است كه به اركان ديانت خود كه هم آهنگ با فطرت اوست تسليم شده است و همچنين يهودي مسلمان و زردشتي مسلمان خواهيم داشت و مسيحي غير مسلمان كسي است كه تسليم مسيحيت نيست و راه حق را پس از شناختن، ناديده گرفته-است. عارفان جهان اين تسليم و اسلام را همان دين عشق مي دانند و از اين رو هيچ ديني غير از عشق را مايه ي رستگاري نمي شناسد و به بيانِ ايشان تنها دو ديانت وجود دارد يكي دين عشق كه عشق ورزي به حقيقت و جمال و خير است و يكي دين كفر كه دين غرور و خودپسندي و ظلم و بي عدالتي است كه در هيچ دادگاهي اميد بخشايش ندارد.