معرفت شهودي و رسيدن به آن از منظر مولوي

براي رسيدن به حق و تقرب به مبدأ وجود، دو روش وجود دارد: يكي روش استدلال و برهان است كه اين روش حكماي الهي مي باشد و روش ديگر جهت نيل به معارف الهيه طريق اهل كشف و شهود است كه طريقه ي انبياء و اولياء(ع) مي باشد و هر دو اين روش ها جهت معرفت يافتن انسان ها لازم و ضروري است، زيرا نحوه ي خلقت انسان ايجاب مي-كند كه هم به وسيله ي عقل به شناخت عقلي و هم به وسيله ي دل به شهود قلبي بپردازد. مولوي از عارفان اسلامي است كه به نقش معرفتي كشف و شهود عنايت ويژه اي داشته است و نيل به مرتبه ي يقين را از طريق رياضت و مجاهده و كشف و شهود مي داند و به نظر او علم واقعي از طريق قيل و قال و استدلال هاي فلاسفه كه در معرض پندار و خيال و مقيد در محدوده خويش است، حاصل نمي شود. نوشتار حاضر بر آن است تا معرفت شهودي و ميزان كاربرد آن را در نگاه مولانا به عنوان يكي از بزرگترين عارفان اسلامي مورد مدّّاقه و تجزيه و تحليل قرار دهد و در ادامه ضمن تحليل راهكارهاي مناسب جهت رسيدن به اين نوع معرفت، اتحاد شهود و استدلال در نگاه مولوي را همراه با ذكر شواهد و تجزيه و تحليل آنها تبيين نمايد.