مولانا و زيستاهنگ

اين نوشتار با عنوان «مولوي و زيستاهنگ» با تكيه بر اهميت نقش بارز موسيقي در آثار مولوي تا حد يك ويژگي بارز سبكي و اين كه مي توان وي را از لحاظ هماهنگي آواي الفاظ و ترنم عاطفي ـ هيجاني وابسته به آن، برجسته ترين شاعر شعر فارسي دانست، مي كوشد با به كارگيري روش توصيفي ـ تحليلي، از خلال آثار شعري و احوال وي، به پي جويي رابطه ي بنيادين شگردهاي هيجاني ـ آهنگي در بيان او، با مانيفست هنري و پيشين تر با جهانبيني اش بپردازد. بدين منظور با برشماري مواردي همچون: (الف: ميل به هماهنگي، ب: ميل به امتداد، پ: ميل به تكرار، ت: ميل به نو شدن، ث: ميل به همبستگي، ج: ميل به سنت، چ: ميل به تكاپو، ح: ميل به سرخوشي، خ: ميل به خلسه و آگاهي، د: ميل به نواخته شدن) كه گويا ياري گر درك چرايي و چگونگي تناظر و همآيي اصالت موسيقي با شيوه ي دريافت و تفسير او از هستي باشد، تا آن جا پيش مي رود كه دلايلي را براي اثبات مدعاي خود حاكي از رابطه ي تسلسلي بينش، بوطيقا و رتوريقا را طي هم پژواكي زيست و آهنگ در آثار و احوال اين نابغه ي فرهنگي فراهم آورد.