نقد دو كتاب مولوي ‏نامه و ميناگر عشق در مثنوي‏ پژوهي

مثنوي پژوهان از آغاز خلق مثنوي معنوي با موضوعات متنوع و شيوه‌هاي درهم‌تنيده‌ي داستان در داستانش كه بر پايه و اسلوب قرآن كريم و شگرد «تداعي معاني» است، برخورد كرده‌اند و آن را در مقايسه با نظاير خود متفاوت يافته‌اند. بررسي اين موضوعات متنوع با همه‌ي گستردگي، يكي از راه‌هاي مهم مثنوي پژوهي است. اين پژوهش در نظر دارد به شيوه تحليل محتوا (تحليلي-توصيفي) اين دو اثر («مولوي نامه» و «ميناگر عشق») را كه در طبقه‌بندي موضوعات مثنوي نسبتاً كامل‌ترين آثار موجود است نقد و بررسي نمايد و پيش‌بيني مي‌شود كه درمجموع استاد همايي با طرحي از پيش انديشيده به طبقه‌بندي موضوعات مثنوي دست‌زده است و البته به لحاظ بسامد، عناوين و مدخل‌هاي بررسي‌شده در كار ايشان كمتر است، اما كريم زماني در «ميناگر عشق» به لحاظ بسامد، مدخل‌هاي بيشتري را بررسي كرده، اما اين مدخل‌ها گاهي تكراري و گاهي متداخل و در پاره‌اي موارد بدون ذكر توضيحات كاملي احصا شده است.