نگاهي به حكمت عملي در مثنوي مولانا (با تكيه بر دو بخش تهذيب اخلاق و سياست مدن)

حكمت و اندرز در ادب فارسي جايگاهي ممتاز و بي نظير دارد تا آن جا كه بزرگان ادب فارسي غالباً به طور مستقيم و غير مستقيم به آن پرداخته اند. فردوسي و نظامي را به جهت پرداختن به زيباترين حكم و اندرزها لقب حكيم داده اند و سعدي مصلحي است كه بارزترين وجه آثارش حكمت و اندرز است. حافظ نيز اگرچه اشعارش ذوابعاد است، اما يكي از وجوه مهم شعرش نكته هاي حكيمانه است. در اين ميان مولانا نيز مقامي برجسته دارد و خوانندگان مثنوي چه بسا بيش از كسب لذت، به دنبال يافتن معنايي براي زندگي هستند. يكي از نكاتي كه تا كنون كمتر به آن پرداخته شده است، نسبت ميان سنت اندرزي و تعاليم اخلاقي مولاناست. در اين مقاله سعي شده است ضمن اشاره اي مختصر به معناي سنت اندرزي و تفاوت روش تعليمي مولانا با اين شيوه، مصاديق دو مقولۀ سياست مدن و تهذيب اخلاق كه از شاخصه هاي سنت اندرزي هستند، مختصراً، از مثنوي استخراج شده، ضمن بررسي آن ها از منظر سنت اندرزي، چگونگي انعكاسشان در مثنوي نشان داده شود.