مباني ارتباط با خدا در پرتو معرفت از منظر عرفان نهج‌البلاغه و مثنوي مولوي

مباني، پيش‌فرض‌هاي اساسي است كه هر گفتار و كرداري بر آنها استوار است. بحث مباني ارتباط با خدا تاكنون به صورت علمي و گسترده از سوي پژوهشگران حوزه‌ي ادبيات عرفاني مورد عنايت واقع نشده و اين مقاله سعي دارد اين مباني را به صورت مقايسهاي و تطبيقي از منظر عرفان نهج‌البلاغه و عرفان مولوي مورد توجه قرار دهد. ارتباط با خدا از منظر عرفاني چونان دريچهاي است كه عارف از طريق آن ميتواند از عالم خاكي برون رفته و ماوراي عوالم هستي از ناسوت گذشته و به لاهوت و ملكوت برسد. اين ارتباط معنوي و روحاني با خداوند بر اساس معرفت، نياز به شناخت مباني آن دارد. اين مباني شامل معرفت‌شناختي مبتني بر اقرار به توحيد و ابراز عشق به خداوند است كه در اثر حاضر، مباني ياد شده به طور تخصصي به تصوير كشيده شده و چگونگي برقراري ارتباط با خدا پس از حصول به معرفت بررسي ‌گرديده است. دستاورد اثر حاضر كه بر اساس منابع كتابخانهاي صورت پذيرفته اين است كه ارتباط با خدا مبتني بر معرفت مي‌تواند راهي جهت كسب شناخت بيشتر و بهتر از خدا و انسان باشد كه اين شناخت نيز موجب عبوديت شايستهتر در پيشگاه آستان الهي خواهد بود.

Principles are the basic assumptions that each speech and actions based on them. Discussion of knowledge about principles of the prayer not considered of researchers view such as the specialized and extensive till now and this article has tried that these principles proposed and studied of the mystic poet view of the nahj al-balagha Masnavi Molavi. Rumi greatly influenced by Islamic mysticism relationship with God in the mystical’s sight (gnostic sight) is like a pore that prayer can through that leave the vale and beyond the worlds of the temporal (Nasoot) come to Lahoot (Malakoot). This relationship with God Based on knowledge also need to know the basics of it. These principles includes epistemological Epistemological based on the acknowledgment of the unity and love of God that in peresent effect, depicted foundations of relationship with God specialized and Is investigated manner of communicate with God after attaining the knowledge.