بررسي تطبيقي مقام شفاعت و رجاء در مثنوي معنوي و ديوان ابن الجنان اندلسي

مضامين رجاء و شفاعت از جمله آموزه هاي قرآني است كه نزد عارفان اسلامي نيز جايگاه ويژه اي دارد، مولوي و ابن الجنان اندلسي در دو زبان فارسي و عربي، از جمله شاعران عارفي محسوب مي شوند كه اين دو مفهوم ديني را در اشعار خود گنجانده و با بهره گيري از هنر شعري خود، اين دو مفهوم را در جان مخاطبان نشانده و به تأثيرگذاري بيشتر آن كمك كرده اند. پژوهش حاضر با استفاده از روش توصيفي –تحليلي به بررسي تطبيقي اين دو مضمون عرفاني در شعر دو شاعر فارس و عرب پرداخته تا به آراء و انديشه هاي آن ها در بيان اين مضامين و نقاط اشتراك و افتراق آن دست يابد. نتيجة پژوهش در نهايت حاكي از آن است كه دو مضمون شفاعت و رجاء در مثنوي معنوي دامنة گسترده تري نسبت به ديوان ابن الجنان اندلسي دارد و مولوي شفيعان بيشتري براي انسان در پيشگاه خداوند قائل است حال آنكه ابن الجنان تنها به حضرت محمد (ص) متوسل شده است.