بررسي زيبايي شناسي احوال مسنداليه در اشعار عربي مثنوي معنوي مولانا

مولانا جلال الدين بلخي از جمله شاعران نامدار سده ي هفتم هجري است كه آثار گرانبهاي زيادي را تقديم ايران و جهان نموده است. يكي از آثار پربار او ديوان مثنوي معنوي مي باشد كه به دليل تسلط كامل مولانا به زبان عربي تعداد زيادي از اشعار آن را به عربي سروده است. اين اشعار علاوه بر مسايل عرفاني، اخلاقي و اجتماعي ظريف، داراي نكات زيباي ادبي و بلاغي گوناگون است كه بخشي از اين زيبايي در مسنداليه هاي آن جلوه گر شده است. مسنداليه يكي از مباحث علم معاني است كه داراي ظرفيت هاي معنايي خاصي مي باشد و از لحاظ ساختاري يكي از اجزاي جمله هاي خبري و بخشي از كلام است كه چيزي به آن نسبت داده مي شود و در جمله حالت هاي مختلفي را مي پذيرد و بار معنايي دو چنداني به كلام مي بخشد و هماهنگي ميان لفظ و معنا را فراهم مي كند. جستار حاضر، با روشي توصيفي تحليلي وجوه بلاغي مسنداليه را در اشعار عربي مثنوي مولانا مورد بررسي قرار داده و حالت هاي گوناگون آن را تشريح كرده است. نتايج پژوهش نشان مي دهد كه مسنداليه در تمامي اشعار عربي مولانا متناسب با مقتضيات زماني و مكاني متفاوت، در قالب الفاظ و شيوه هاي بياني گوناگون به كار رفته است.