بررسي عصاي موسي (ع) و جلوه هاي آن در اشعار مولانا

انديشه هاي مذهبي، روايت ها و داستان زندگي پيامبران، از جمله موضوعاتي هستند كه در شعر و نثر فارسي بسيار مورد توجه واقع شده اند. مولانا از جمله شاعراني است كه داستان- هاي پيامبران در آثارش نمودي خاص دارد و در اين مقاله، جلوه هاي عصاي موسي در انديشه هاي او بررسي مي گردد. از نظر مولانا معجزه ها وابسته به اسباب ظاهري نيستند، بلكه عطاي خداوند به بندگانش مي باشند كه در عطاي آنها، قابليت بندگان شرط نيست. مولانا بسياري از انديشه هاي عرفاني و عاشقانه ي خود را با تشبيه به عصاي موسي براي مخاطبين خود، فهم پذيركرده است: عشق همانند عصاي موسي كه طناب هاي ساحران را بلعيد، تعلقات انساني را مي خورد، وصال مانند عصاي موسي و فراق همچون مار ساحران است، اژدهاي ساحران، نمادي است از نفس انسان، حالت هاي سكون و بي قراري عاشقان به عصا و اژدها شدن آن تشبيه شده است، اشك سيل آساي معشوق در فراق يار، براي مولانا، يادآور آب چشمه اي است كه موسي با زدن عصا بر سنگ جاري كرد.جهان، در انديشه ي مولانا، حالت افسرده و جمود دارد، اما در حشر، به جنبش مي آيد و زنده مي شود. او براي باورپذير كردن اين انديشه ي خود، به عصاي موسي(ع) استناد مي كند كه نمونه اي از جامدات است كه زنده شده و تبديل به مار گشت.عشق و مسائل بين عاشق و معشوق، بيان صفت هاي خداوند، جهان، قرآن، تسليم بودن، تشابه در ظاهر و تفاوت در باطن و تغير احوال انسان در هنگام سماع، از مهم ترين موضوعاتي هستند كه مولانا با كمك عصاي موسي (ع) بيان كرده است.