بررسي مضامين عرفاني در اشعار محمدرضا شفيعي كدكني

محمدرضا شفيعي كدكني(م.سرشك) در ميان شاعران معاصر از موقعيت برجسته اي برخوردار است. شعر او، بيانگر ديدگاه خلاقانه و هستي شناسانه وي به ابعاد جهان، طبيعت، انسان و ديگر پديده هاي عالم وجود، است. او به علت آشنايي با عرفان كلاسيك ايراني، در سروده هاي خود از مباحث و مضامين عرفاني بهره گرفته است و گاه آن ها را در معاني جديدي به كار برده و در بعضي موارد از واژه هايي مثل كوير به عنوان نماد عرفاني جديد براي به تصوير كشيدن فضاي سخت و خفقان آور جامعه پهلوي استفاده كرده است.در برخي اشعار وي رگه هايي از عرفان بودا كه نشان دهنده توجه شاعر به عرفان شرقي است نيز ديده مي شود. م.سرشك در مجموعه ي «هزارۀ دوم آهوي كوهي» عمده ترين تأملات فلسفي و عرفاني خود را نمايان ساخته است. نگارندگان اين مقاله با تأكيد بر روش توصيفي- تحليلي بر آنند تا مضامين و اصطلاحات عرفاني را در اشعار شفيعي كدكني بازشناسانده و بررسي و تحليل نمايند.