بررسي مقايسه يي انديشۀ دل در اشعار مولانا و سهراب سپهري

دل، در عرفان اسلامي، لطيفه يي رباني ست كه صفات و ويژگي هاي متنوعي براي آن بر مي شمرند. مولانا جلال الدين بلخي، دل را مهبط انوار الهي مي داند. در اين پژوهش، با بررسي شواهدي از نمود اين مفهوم در اشعار منتخبي از مولانا و سهراب سپهري، ابعاد گوناگون اين انديشه مورد تحقيق قرار گرفته است. روش تحقيق در اين مقاله، كتابخانه يي و شيوه ي پژوهش توصيفي – تحليلي است. پس از صيقل دل توسط انسان، انوار حقيقت بر وي تابيده شده و اسرار بر وي هويدا مي گردد. دل اصل و گوهر آفرينش است و اين جهان با همه ي عظمتش در برابر آن عرض و فرع ناپايداري بيش نيست ؛ دل جوهر هستي ـ لطيفه اي رباني و جايگاه معنوي تن آدمي است در آفرينش نيز مورد توجه خاص حضرت باري تعالي است و آن را با آب حيات ابدي و ملات بهشت سرشته است. دل همچنين به عنوان مهم ترين وسيله جهت رسيدن به خدا و مركز معرفت و عشق الهي است كه هميشه مورد توجه همه افراد به ويژه عارفان و صوفيان بوده و مولانا نيز به عنوان بزرگ ترين شاعر عارف قلمرو زبان فارسي در اثر معروف خود نقش بر جسته اي در شناساندن و گسترش عرفان و تصوف اسلامي ايفا مي كند و به زيبايي مقام و جايگاه دل را به تصوير كشيده است.