بررسي نماد آب در مثنوي مولوي

رمز يا نماد يكي از فنون بسيار هنرمندانه است كه در فرهنگ و تمدن انسان جلوه اي گسترده و متنوع دارد و از دير باز مورد توجه ادبيان و شاعران بزرگ زبان فارسي قرار گرفته است و بخصوص در ادبيات عرفاني ريشه اي عميق دوانده است. شاعر عارف با استفاده ي سمبليك از رمزها و نمادها سعي مي كند تصاويري بسازد كه با باطن اشياء و اشخاص سر و كار دارد. در اين مقاله ضمن تعريف نماد و بررسي پيشينه و انواع ، جلوه هاي نمادپردازي در شعر، به نماد پردازي عرفاني و منشاء آن پرداخته شده و آنگاه با بررسي نماد آب درفرهنگ ايران و جايگاه آن در قرآن، به كاربرد اين نماد در اشعار مولانا در طرح معاني ژرف عرفاني پرداخته و ضمن بررسي انواع آبها در مثنوي و كاربرد متعدد آن در معاني و نمادهاي مختلف ، كاربرد آب و آتش در كنار هم بحث نهايي اين مقاله را به خود اختصاص داده است.