بررسي نمادين پرندگان و حيوانات در آثار مولانا و سهراب سپهري

نماد از منظر علوم بلاغي كلمه، عبارت و يا جمله اي است كه علاوه بر معناي ظاهري، طيف معنايي گسترده اي به خواننده القا كند. از آن جا كه بيان انديشه هاي غامض عرفاني و انعكاس غيرمستقيم آنها در قالب نمادين آسان تر است، از ديرباز نماد و نمادپردازي در ادب فارسي، ظهور ويژه اي داشته است. مولانا جلال الدين محمد بلخي معروف به مولانا، مولوي و رومي مشهورترين شاعر ايراني پارسي گوي در سروده هاي خويش براي انتقال و درك عيني مطالب و موضوعات فلسفي،عرفاني ،اخلاقي و ... به مخاطب از شيوه هاي زيبا ،جذاب و مختلف استفاده نموده است يكي از اين فنون ابداعي و نوع به كار بردن تصاوير حيوانات و پرندگان مي باشدكه با استفاده از اين شيوه بديع و ديدگاه همه جانبه نگر مولانا شاهكار خلق نموده است.سهراب سپهري عارف و نقاش كاشاني و شاعر نوپرداز معاصر نيز به منظور تاثيرگذاري بيشتر بر مخاطب از طريق ايجاد ابهام، شركت دادن مخاطب در آفرينش معنايي و واداشتن او به تامل در معناي شعر از اين شگرد بهره جسته و نمونه هاي عالي شعري را بيان نموده است.هر چند دو شاعر مربوط به برهه هاي مختلفي از زمان مي باشند ولي بعضاً حس درك مشتركي از موجودات داشته و احتمالاً اين امر الهام بخش دو عارف در سرودن شعر و خلق اثر مي باشد.اين پزوهش با بررسي نمادين پرندگان و حيوانات در اشعار عارف قرن هفتم و عارف معاصر با استفاده از ابزار كتابخانه اي و نشريات علمي ،پژوهشي ، ادبي نگاشته و با ديد گاه مقايسه ايبين دو شاعر نشان خواهد داد كه انديشه ي دو عارف گاه شبيه هم پسنديده يا نكوهيده و گاه به طور كامل از هم جدا است.