تجلّي جهان بيني عرفاني در اشعار مولانا

با راهيابي عرفان به ادبيات فارسي، افزون بر بيان حالت روحي عرفا در تعليم و پاكي روح سالك تأثير شگرفي از خود بر جاي نهاد. اين مقاله با نگاهي به سير عرفان در پي نشان دادن جايگاه مولوي در اين عرصه است. مولانا انساني است متفاوت كه جهان بيني اش با فلسفه و منطق و علم فرق مي كند زيرا مولانا نه در پي استدالال است و نه دنبال بحث عقلاني و نه هم تجربه هاي حسي را جدي مي گيرد. بنابراين تفاوت او با ديگران، مولانا را هر چه بي كرانه تر و بزرگتر جلوه مي دهد كه فقط مي تواند اين بي كرانه گي مولانا در عرفان بگنجد و فراتر از فلسفه و علم، هستي و جهان را با رمزورازش دريابد و اين رمز و رازعالم هستي را مولانا نه با عقل بلكه با عشق مي خواهد، بكشايد. بي شك اثر بزرگ و بي مانند مولانا « مثنوي» است كه چكيده و حاصل جميع تجربه¬هاي عرفاني مطرح شده در دنياي اسلام در عالم شعر به شمار مي¬رود. يافته‌ها نشان مي‌دهد كه اساس عرفان و معرفت عرفاني، معرفتي است عاشقانه، و مولانا به عنوان بزرگ ترين عارف جهان اسلام ديروز و عارف بشر امروز، جهان بيني عاشقانه عرفاني را به اوج رسانده است.