تحليل تطبيقي احكام اخلاقي مولانا در فيه ما فيه با دو مكتب فلسفه ي اخلاق: «فضيلت گرايي اخلاقي» و «نظريه فرمان الهي»

اگر هدف عرفان را تنبّه انسان دور افتاده از اصل بدانيم، معرفت به خود كنوني و خود اصيل و راه هاي حصول اين معرفت مي بايد از مهم ترين مباحث دستگاه فكري عرفاني باشد. مولانا جلال الدين محمد بلخي برجسته ترين عارف پارسي گوست كه دور افتادگي جان از اصل خود را همواره فراياد مي آورد و انتظار مي رود الزامات معرفتي اين جدايي و راه وصل دوباره را نيز متذكر شود. آدمي از خير مطلق جدا افتاده است و اخلاقي زيستن مي تواند يكي از راه هاي بازگشت به آن مبداء خير باشد. از اين رو در اين مقاله به بررسي احكام اخلاقي مولانا در فيه ما فيه برمبناي دو مكتب «فضيلت گرايي اخلاقي» و «نظريه فرمان الهي» پرداخته و رويكرد اخلاقي مولانا را به تمامي منطبق بر جهان نگري خدا محور او يافته ايم. چنانكه گويي اصلي ترين مؤلفه ي قضاوت هاي اخلاقي مولانا، قرب و بعد عمل و عامل به خداوند است و خوب و بد و درست و نادرست برحسب اين ملاك تعريف مي شود.