تحليل زبان عرفان در فيه مافيه

مولانا عارف بزرگ قرن هفتم در آثار ارزشمند خود، انديشه هاي عرفاني را با تعابير و تفسيرهاي بديعي ارايه مي كند. يكي از آثار منثور مولانا كتاب «فيه مافيه» است. «فيه مافيه» مجموعۀ مقالات و بيانات مولاناست كه تدوين نهايي و نام گذاري اين اثر عرفاني بعد از وفات او انجام شده است. آن چه در اين مجموعه مقالات بيشتر مورد توجّه گوينده بوده، بيان تفسير قرآن و هدايت مريدان با زبان و انديشه هاي عرفاني است. به همين دليل «فيه مافيه» شرح كلّي چالش بين تن و روح و بيان شيوه هاي رهايي از پاي بندي هاي دنيوي با تهذيب نفس است. عرفا براي بيان انديشه ها و تجربيات خاص خود به اصطلاحات ويژه توجه نشان مي دهند در اين پژوهش به بررسي چگونگي بهره گيري از زبان براي بيان انديشه هاي عرفاني در فيه مافيه پرداخته مي شود. حاصل پژوهش نشان مي دهد كه ويژگي زبان فيه مافيه با درون پيچيدۀ گوينده در پيوندي نزديك است و به گونه اي سادگي ظاهري و بي اعتنايي گوينده نسبت به ظواهر دنيا و پيچيدگي باطني او را بيان مي كند.