تحليلي بر بازتاب اميدواري به خدا(رجا) در مثنوي معنوي

اميدواري به خدا(رجا) از مهم ترين مضامين عرفاني و فضايل اخلاقي است كه نيروي بشر را در برابر مشكلات دو چندان مي كند و به او آرامش مي بخشد؛ همچنين سلامت رواني فرد و جامعه را در پي دارد و به خاطر اهميّت آن در زندگي، ترك اميد را گناه دانسته اند. اميدواري از جنبه هاي مختلف در مثنوي حائز اهميّت است؛ به ويژه اينكه فرد را به خداوند نزديك تر مي سازد استقامت او را در برابر دشواري ها و سختي ها بيشتر مي كند و سير سالك را در راه رسيدن به معشوق ازلي آسان تر مي كند؛ لذا هر چقدر ميزان ايمان فرد بيشتر باشد اميدواري او نير بيشتر خواهد بود. مولوي در مثنوي معنوي -مهم ترين منبع منظوم عرفاني- به دليل اهميت اميدواري و رجا در بُعد عرفاني و تعليميِ اثر خويش توجه ويژه اي به آن كرده است. در پژوهش حاضر در پي واشكافي اهميّت رجا در مثنوي معنوي هستيم. اين پژوهش با روشي توصيفي- تحليلي و استفاده از منابع كتابخانه اي انجام گرفته است.