جستاري در زمينة جوان‌مردي خلفاي راشدين ازديدگاه مولوي

فتوّت و جوان مردي از صفات برجستۀ مومن از ديدگاه قرآن و روايات و از اصول مهم طريقت از نگاه عارفان است، تا جايي كه برخي از فرقه هاي صوفيّه بنيان مكتب فكري و عملي خود را بر اين ستون استوار بنا كرده اند.هدف اين مقاله تبيين فتوت و جوان‌مردي خلفاي راشدين، از ديدگاه مولوي و مقايسۀ آن ها با يكديگر و پاسخ دادن به چرايي برتري جايگاه امام علي(ع) از نظر جوان‌مردي و فتوت، در مقايسه با ديگر خلفاست.در همين راستا بدنة اصلي مقاله به اين مطلب مي‌پردازد كه خلفاي راشدين از نظر اهل سنت و مولوي از همۀ اصحاب پيامبر(ص) گرامي‌تر بوده‌اند و جوان‌مردي به عنوان يك خصلت عالي انساني و ديني مورد نظر آن‌ها بوده است. ازديگر يافته‌هاي پژوهش آن است كه از نظرگاه مولوي، ابوبكر صاحب كرم است وبه عنوان نمونه، بدون هيچ چشم‌داشتي، بلال را از ارباب ظالمش مي‌خرد و در راه خدا آزاد مي‌كند، فتّوت خليفۀ دوم، عمر، را به معناي جود و كرم و تقسيم نان در ميان نيازمندان در نظر مي‌گيرد؛ اما براي جود و سخاوت و اخلاص و جوان مردي علي (ع) حدي را متصور نيست. دراين نوشتار با بررسي آثار مولانا، به ويژه مثنوي، اين دستاورد حاصل مي‌شود كه از نگاه او مرتبۀ علي(ع) از نظر فتوت و جوان مردي، از ديگر خلفا والاتر است.به همين سبب، مراتب محبت و ارادت مولوي هم در مثنوي نسبت به علي(ع) با هيچ يك از اولياي حق قابل مقايسه نيست.