تجلّي از ديدگاه جلال الدين محمد مولوي و ويليام بليك

تجلّي يكي از مباحث عرفاني است و اين تحقيق بر مبناي ادبيات مقايسه اي كه شاخه اي از ادبيات تطبيقي است انجام گرفته است. جلال الدّين محمد مولوي شاعر و عارف و متفكر ايراني قرن هفتم هجري قمري ( 13 ميلادي ) و ويليام بليك شاعر و عارف و متفكر و نقاش انگليسي قرن هجدهم و نوزدهم ميلادي، ايده هاي قابل مطالعه اي درباره ي تجلّي و انواع آن دارند. تجلّي در مكتب مولانا به تجلّي خداوند در دل و روح آدمي ( جمالي، جلالي، اسمائي، صفاتي، شهودي... ) و تجلّي خداوند در كل عالم، مربوط مي شود. تجلّي در مكتب بليك، به گستردگي مفهوم آن در عرفان مولوي نيست ولي نكته ي قابل توجه در ديدگاه او، همراهي تجلّي با تخيّل خلّاقانه است. تخيّل و انرژي از اصول تفكر و نظريه پردازي اوست و شعر، نثر، نقاشي و اسطوره هاي ويژه ي او را تحت الشعاع خود قرار داده است.