واژه هاي عربي متداول در گويش بويراحمدي و مشترك با دفتر اول مثنوي

بويراحمد از جمله اقوام ساكن جنوب ايران مي باشد، كه بسياري از طوايف آن سابقه باستاني دارد. گويش بويراحمدي، در واقع دنباله فارسي ميانه و فارسي باستان است، كه در تطور تاريخي خويش با زبان ها و گويش هاي ديگري آميخته شده است. هرچند، واژه هاي فارسي بسياري در گويش بويراحمد ماندگار شده؛ اما واژه هايي از زبان هاي ديگر، خاصه عربي، نيز نزد آنان رايج گرديده است. برخي از اين واژه ها در مثنوي مولوي مضبوط است، كه در فرهنگ عاميانه قوم كاربرد و استعمال دارد. البته، بايد دانست كه در تداول و تطور زباني و گويشي بويراحمد، به دليل مقاومت سرسختانه مقابل فرهنگ هاي بيگانه، اصالت زباني و گويشي آن ها تا حدود زيادي محفوظ مانده است. واژه هاي عربي موجود در گويش بويراحمدي، زياد نيست. ولي، در مقايسه با ديگر زبان هاي بيگانه، تعداد آن بيشتر است. بخشي از طوايف ساكن منطقه، سادات اند كه قرن هاي متمادي با متوطنان اوليه، مراوده و مصاحبت يافته اند. البته، سادات مزبور كاملا تحت تاثير فرهنگ ايراني قرار گرفته و زبان و گويش آن ها، فارسي و محلي گشته است. باري، آن دسته از واژه هايي كه در مقاله بررسي و تبيين گرديده، واژه هاي عربي متداول در گويش بويراحمدي است، كه در مثنوي نيز آمده است. از جمله: بابت، جنازه، خال، خَلَق، دوا، دِقّ، رفو، زُنار، شَل، ضرب، عشوه، غُنج، مُظلِم، قبا، كِدِر، ناسور، نُقل، واويل، هول.