واكاوي فرافكني در غزليات شمس

فرافكني يكي از مكانيسم هاي دفاعي است كه اولين بار توسط زيگموند فرويد پزشك نامدار اتريشي مطرح شد. مكانيسم هاي دفاعي، راه هايي هستند كه انسان، ناخودآگاه و به طور غير ارادي از آن ها استفاده مي كند تا آشوب و اضطراب دروني خود را كاهش دهد. بنابراين نگارندگان برآن شده اند تا اين موضوع جديد روانشناسي را در غزليات شمس بررسي نمايند و ويژگي هاي شخصيتي، علايق، نگرش و انگيزه هاي آفرينش اثر را همراه با عوامل آن منعكس كنند. در اين پژوهش كه به روش توصيفي تحليلي انجام شده است، بيانگر اين است كه اشعار مولانا در غزليات شمس ظرفيت و قابليت فراواني را براي بررسي از ديدگاه نظريه‎هاي روان‎شناسي داراست؛ زيرا مولانا به جنبه‎هاي روان شناختي وجود آدمي توجه عميق دارد تا بتواند با تحليل پيچيدگي‎هاي روح انسانِ غرق در ماديات، او را به‎سوي شناخت خود و متعاقب آن معرفت حق سوق دهد و آرامش از دست‎رفتۀ روحي و رواني را به او بازگرداند.