شرح مثنوي شريف فروزانفر، از منظر منابع و مراجع آن

ميزان توجه به مثنوي در ميان منابع عرفاني اگر بي نظير نباشد، مي توان گفت استثنايي و كم نظير است. توصيف عوالم عرفاني، تنوع موضوعات، نحوۀ روايت، و بيان منظور در قالب قصص و حكايات، از عوامل اصلي اقبال به اين اثر بوده است. وجود اين اقبال و وسعت انتشار مثنوي باعث شكل گيري شرح هاي بسياري دربارۀ آن، در ايران و نواحي ديگر شده است. در ميان شرح هاي متعدد، يكي از معتبرترين آنها، شرح مثنوي شريف فروزانفر است كه شارح در آن در سه جزء، مطالب دفتر اول مثنوي را تفسير كرده است. در اين نوشتار براي نمودن جايگاه اين شرح، مراجع اين اثر در جزء دوم آن، با ذكر بسامد در جدولي فهرست شده است. بنا بر بررسي جدول مذكور، فروزانفر با علم به گسترۀ مثنوي از منابع مختلفي نظير منابع عرفاني، علوم اسلامي، فرهنگ هاي علوم و فنون، لغت نامه ها، قصص، تاريخ و آثار شخص مولوي در شرح خود استفاده كرده و ابعاد گوناگون مثنوي را از اين طريق كشف و تبيين كرده است. وي در ميان اين منابع متعدد به متون عرفان و تصوف در شرح خود بيش از ساير منابع ارجاع داده است و در مقابل، با توجه به بسامد ناچيزِ منابعِ مرتبط با علوم ادبي، به جنبه ادبي مثنوي توجه چنداني نكرده است.