مقايسه توليد در واحد سطح برنج و گندم در دو روش مختلف كشت سنتي و مكانيكي (مطالعه موردي: شهر هاي بهشهر، نكا و گلوگاه، استان مازندران)

برنج و گندم مهم ترين محصولات كشاورزي از نظر تغذيه براي انسان محسوب مي شوند. به همين دليل است كه سطوح بسيار زيادي از زمين هاي جهان به كشت اين دو محصول اختصاص يافته است. سهم ايران از نظر سطح زير كشت براي برنج و گندم به ترتيب 4/ 0 درصد و 6/ 2 درصد كل سطح زير كشت در جهان مي باشد. عملكرد پائين برداشت برنج و گندم در ايران در مقايسه با جهان، عمدتاً بواسطه سطوح پائين نهاده و ضعف مديريت زراعي است. در اين تحقيق سعي بر اين شذ تا مقايسه اي علمي و عملي در ميزان توليد برنج و گندم بين دو روش كاشت رديفي و سنتي در شهرستان هاي نكا، بهشهر و گلوگاه از توابع استان مازندران انجام پذيرد. نتايج نشان داد كه ميزان توليد در هر دو نوع محصول در روش هاي مختلف كشت اختلاف معني داري با يكديگر ندارند.