دستيابي به كشاورزي پايدار طريق كاربرد بهينه مديريت تلفيقي آفات و بيماريهاي گياهي

كشاورزي پايدار و از جمله اهداف مهم در برنامه هاي سياستي دولتي كشورهاي مختلف اعم از توسعه يافته و در حال توسعه براي توسعه بخش كشاورزي جهت استفاده بهينه از منابع و كاهش اثرات مخرب زيست محيطي مي باشد. در اين برنامه از يك سو مي بايست به شاخص هاي مهم توليد از قبيل رشد و توسعه جوامع كشاورزي، افزايش توليد، آموزش كشاورزان و بهره برداران، استفاده از تكنولوژيهاي نوين و سيستم هاي مكانيزه در توليدات زراعي و باغي توجه داشت و از سوي ديگر عوامل محدود كننده ديگري نظير رشد جمعيت و افزايش تقاضا براي غذا، اثرات تخريبي زيست محيطي حاصل از فعاليت هاي مختلف در سيستم هاي توليد كشاورزي، محدوديت منابع انرژي و نيز تغيير اقليم و تاثير آن بر توليدات كشاورزي را در نظر گرفت. مديريت تلفيقي آفات و بيماريهاي گياهي (IPM) در طي بيش از پنجاه سال به عنوان يكي از اركان مهم در سيستم هاي توليدات كشاورزي محسوب شده و با گذشت زمان بيش از پيش مورد توجه بسياري از گروه ها وتشكل هاي مرنبط با توليد كشاورزي قرار مي گيرد. به كارگيري روش هاي تلفيقي مختلف شامل مقاومت ميزباني، عوامل كنترل كننده بيولوژيكي، روش هاي به زراعي و فيزيكي و روش هاي شيميايي بهينه شده، علاوه بر تاثيري كه در حفظ سلامت محيط زيست دارند ، راندمان بالاتري در كنترل آفات و بيماريهاي گياهي در مقايسه با روش هاي انحصاري دارند. استراتژي هاي IPM در بهينه سازي توليد، اقتصاد كشاورزي و تاثيرات اجتماعي و زيست محيطي سبب شده كه نقش بسيار مهمي در توسعه پايدار كشاورزي ايفا نمايد. در اين مقاله به اهميت مديريت تلفيقي در سيستم هاي توليد كشاورزي و ارتباط آن با اهداف توسعه پايدار كشاورزي به تفصيل مورد بررسي قرار مي گيرد.