بررسي نقش برخي از ژن هاي مقاومت در گندم در برابر بيماري پوسيدگي ريشه ناشي از Fusarium graminearum

گياهان تحت حمله بيمارگر ها، مسير هاي سيگنال دهي ويژه اي را فعال مي نمايند. اين مسير ها در نهايت منجر به ايجاد مقاومت خاصي به نام مقاومت القايي مي گردد. برخي مولكول هاي سيگنالي همچون ساليسيليك اسيد، جاسمونيك اسيد و اتيلن قادر به القاي مقاومت القايي سيستميك موسوم به Systemic Acquired Resistance(SAR) در گياهان مختلف، عليه طيف وسيعي از بيمارگرها مي باشند. اين نوع از مقاومت القايي در ارتباط با مكانيسم هاي سيگنالي، منجر به فعال سازي بيان ژن هاي دفاعي گياه كه مسئول توليد پروتئين هاي دفاعي PR بوده، مي شود. ژنNPR-1 براي انتقال سيگنال SA به منظور فعال كردن ژن هاي PR و القاي SAR ضروري مي باشد. پروتئين PR-1 از طريق واكنش با پروتئين هاي كانال هاي غشايي سلول هدف، نفوذ پذيري غشا را تغيير داده و منجر به مرگ سلولي مي گردد. تلقيح ريشه هاي جو با F.graminearum منجر به القاي قوي ژن 1-PR و بيان ژن كيتيناز جو در گندم ترانس ژنيك باعث افزايش مقاومت گندم در مقابل قارچ F. graminearum شد. افزايش بيان ژن PR-5 در گندم منجر به افزايش مقاومت آن به F. graminearumمي شود. برررسي حاضر مروري بر نقش ژن هاي NPR-1، PR-1، PR-3، PR-5 روي بيماري پوسيدگي ريشه ناشي از F. graminearumدر گندم مي باشد.