سيلاب و تأثير آن بر ميزان هدررفت خاك درحوضه آبخيز رزين استان كرمانشاه

سيلاب مخاطره اي است كه از ديرباز تا كنون جوامع بشري با آن روبه رو است و خسارات اقتصادي و اجتماعي چندي به همراه دارد. يكي از تأثيرات مخرب سيلاب هدررفت خاك است كه اين امر نيز به نوبه خود باعث كاهش راندمان توليد محصولات زراعي و تبديل اراضي مرغوب به اراضي باير مي شود. هدف از اين تحقيق شناسايي تأثيرات منفي وقوع سيلاب بر فرسايش خاك و در همين راستا ارئه راهكارهاي مناسب جهت تقليل اين تأثيرات مخرب مي باشد. در راستاي دستيابي به هدف مورد نظر حوضه رزين به زيرحوضه هايي تقسيم شده و در هر يك از زيرحوضه ها به تعيين دبي سيلاب با استفاده از روش جاستين پرداخته شد. جهت تعيين رسوبدهي در زيرحوضه ها نيز، از مدل هيدروفيزيكي با تأكيد بر عوامل مساحت، پوشش گياهي، هيدرولوژي، توپوگرافي و قابليت فرسايش استفاده شده. سپس نتايج كمي مدل هيدروفيزيكي و روش جاستين با هم انطباق داده شده و به بررسي ميزان سيل خيزي در ارتباط با مقادير رسوبدهي در هر يك از زيرحوضه ها پرداخته شده. نتايج حاكي از اين است كه در زيرحوضه هايي كه بيشترين مقادير دبي سيلابي وجود دارد، با تأثيرپذيري از عوامل تشديد كننده توپوگرافي، تراكم پايين پوشش گياهي و هيدرولوژي ، بيشترين ميزان رسوبدهي و در نتيجه هدر رفت خاك وجود دارد.