آموزش كارآفريني بر اساس نيازهاي دانشجويان : مطالعه موردي دانشكده كارآفريني دانشگاه تهران

چناچه طراحي دوره هاي آموزش كارآفريني، منطبق بر نيازهاي دانشجويان باشد موجبات موفقيت شغلي آنها را فراهم خواهدكرد. هدف كلي اين پژوهش توصيفي- پيمايشي، تعيين نياز هاي آموزشي دانشجويان در زمينه مديريت كارآفريني بود. جامعه آماري پژوهش شامل اساتيد و دانشجويان دانشكده كارآفريني دانشگاه تهران بودكه به علت محدوديت تعداد آنان اقدام به سرشماري شد لذا تعداد 15 نفر از اساتيد و 120 نفر از دانشجويان در اين مطالعه شركت نمودند. اين پژوهش در دو مرحله انجام شد؛ نخست نياز هاي آموزشي دانشجويان با استفاده از مدل بوريچ(1980) تعيين گرديد. نتايج حاصل از مدل بوريچ نشان دادكه نمره اولويت 15 موضوع آموزشي، بالاتر از 4 بوده و نيازهاي آموزشي محسوب مي شوند. سه اولويت اول شامل 1. آشنايي با اصول كارگزيني كاركنان 2. تعريف انواع ريسك هاي تجاري و 3. انتخاب راهبرد هاي قيمت گزاري بود. در مرحله دوم، نيازهاي آموزشي دانشجويان با استفاده از مدل تجزيه و تحليل كواردرانت (1981 ) تعيين گرديد. يافته هاي حاصل از مدل كوادرانت نشان داد كه 8 موضوع آموزشي در ربع 1 قرار دارندكه نشان دهنده نيازهاي آموزشي از هر دو ديدگاه اساتيد و دانشجويان بود. مقايسه نتايج حاصل از مدل بوريچ و كوادرانت نشان داد كه اكثر نيازهاي آموزشي ازديدگاه اساتيد و دانشجويان با يكديگر تطابق دارد. در نهايت توصيه هايي براي گنجاندن واحدهاي درسي در زمينه مديريت منابع انساني، مديريت ريسك و مديريت بازار در ميان برنامه درسي رشته كارآفريني ارائه گرديد.