تحليل پديدارشناختي فمينيسم بر پايه انديشه هاي هايدگر در ادبيات معاصر ايران و فرانسه ( تطبيق دو رمان زويا پيرزاد و آنا گاوالدا)

ادبيات فمينيستي بر پايه نظريه پديدارشناختي هايدگر به بررسي رفتارها، تجارب و زندگي دروني زن در خانه و اجتماع پرداخته تا از اين طريق توانايي او را به بالاترين حد شكوفايي رسانند. هايدگر در نظريه پديدارشناختي براي پردازش آدمي به عنوان هستي در جهان، به سه شاخصه اصلي وجود، فضا و روزمرگي و به جنبه معنايي پديدارشناختي كه شامل: «من و ديگران»، تنهايي و زبان اشاره مي كند. شخصيت هاي اصلي زن در دو رمان«وجود و من» آنها دچار اختلال شده و «ديگران» مركز توجه هستند. فضاي تكراري خانه و محل كار موجب روز مرگي شده است. زبان در وجود اين دو زن پنهان شده و مانع گشايش هستي او به ديگران است. اين پژوهش با رويكردي تحليلي- توصيفي مبتني بر نظريه پديدارشناختي هايدگر به تطبيق دو رمان ذكر شده با اشاره به رويكرد پديدارشناختي آثار داستاني زنان پرداخته است. در اين پژوهش با بيان ديدگاه هايي درباره آثار ادبيات زنانه در ايران و فرانسه، كوشش مي شود به تطبيق مقوله گفتمان و زاويه ديد نيز پرداخت و به يافته هايي همچون :1.عامل داستاني اين دو رمان با سه شاخصه اصلي نظريه هايدگر در زمينه پديدارشناختي شكل مي گيرد؛ 2. ادبيات داستاني به ويژه رمان بازتاب دهنده واقعيات اجتماع است؛3. پاسخ به اين پرسش كه در آثار اين نويسندگان چه تحولي در حوزه محتوا و عناصر داستاني رخ داده است، دست يافت.