مطالعه تاثير تئاتر پوچي غرب بر تئاتر معناباختگي در ايران از خلال بررسي تطبيقي دو نمايشنامه در انتظار گودو و وسعت معناي انتظار

اصول نمايشي تئاتر قرن بيست غرب تحت تاثير آشفتگي‌هاي ناشي از جنگ جهاني اول و دوم دستخوش تحولاتي شد. اين تغييرات در سبك نوشتاري، شخصيت‌پردازي و گره‌گشايي مرسوم در نمايش با هدف به‌تصوير‌كشيدن انسان دربند در دنياي پوچ دنبال شد. در ايران تئاتر معناباخته تحت تاثير تئاتر ابزورد غرب شكل گرفت. در انتظار گودو اثر معروف ساموئل بكت، پدر تئاتر ابزورد، به بررسي مضمون انتظار واهي دو شخصيت مي‌پردازد. از ميان نويسندگان ايراني، نادر ابراهيمي با نگارش مجموعه نمايشنامه‌اي با عنوان وسعت معناي انتظار ، مضمون انتظار عبث را به نمايش مي‌گذارد. قهرمانان تئاتر معناباخته معمولا به‌طور مشترك اسير نااميدي، تنهايي و بحران هويت هستند. اما معناي انتظار به طبع در دو فرهنگ و جامعه‌ي مختلف يكسان نيست. ابن پژوهش در پي آن است تا پوچي و بيهودگي لحظه انتظار را در دو اثر غربي و شرقي نشان دهد و از خلال بررسي مفهوم انتظار سير تحول اين مضمون را در تئاتر معناباختگي ايران بارز نمايد. پژوهش حاضر در نظر دارد تا با كنكاش و واكاوي مضمون انتظار در دو اثر مورد مطالعه و با رويكردي بينامتني نشان دهد كه چگونه ابراهيمي در پي بومي‌سازي اين سبك جديد نوشتاري است. آيا بومي‌سازي شدن اين تئاتر در ايران باعث تغييرات اساسي در اين ژانر شده‌است و به تكثر معنايي منجر شده‌است؟ آيا وجه تمايز تئاتر معناباختگي ايران با تئاتر پوچي غرب برگرفته از ويژگي‌هاي منحصر به فرد فرهنگي و نمايشي ايران مي‌باشد؟