بازآفريني هويت در دست فراموشي منطقه اورامانات، در حركت از سنت به مدرنيته

معماري نوين ايران معماري بيمار و آفت‌زده‌اي است. ساختمان‌هايي بي‌هويت، سكونت‌گاه‌هايي كه نه با مردمي كه در آن مي‌زيند ارتباطي برقرار مي كنند و نه با طبيعت و خاستگاهشان. بيماري بي‌هويتي حتي در روستاهايي كه در حاشيه‌اند نيز سرايت كرده است. منطقه‌اي چون اورامانات كه معماري سنتي و اصيل خود را سال‌ها حفظ كرده بود، حالا نشانه‌هاي بيماري را در خود بروز داده. آنچه كه در درمان مهم است يافتن منبع بيماريست. چه چيزي باعث ايجاد اين حجم از بي‌هويتي و معني‌زدگي در معماري ما شده است؟ متفكران عصر روشنگري همزمان با انقلاب صنعتي با بررسي تمام يافته‌هاي گذشته به تفكري جديد برخواسته از يافته‌هاي خود دست يافتند، و از دل يافته‌هاي آن‌ها مدرنيته قوي و مقتدر سر برآورد تا تفكر، علم و هنري متفاوت اما اصيل را بازگو كند. كشورهاي جهان سوم سير تاريخي عصر روشنگري را از دست داده و با پرشي ناقص از سنت به مدرنيته رسيده‌اند. انديشمندان و هنرمندان ما با تقليدي كوركورانه از دست‌آوردهاي باشكوه مدرنيسم در غرب، هنر و معماري‌اي زشت، بي‌معني و خالي از هويت را در زندگي و افكار روزمره مردم سرازير كردند. آنچه كه در اين مقاله پيگيري مي‌شود شناخت و بررسي معماري اصيل كوهستاني و وضع موجود در مساكن منطقه اورامانات است تا بدين طريق بدنه سالم اين نوع معماري را از ويروسي كه بدان گرفتار آمده جدا سازيم و بتوانيم درماني متناسب براي آن ارائه دهيم.